We lachen van miserie en we huilen van geluk

Week 3. De bladeren aan de bomen worden geler en dwarrelen naar of vallen recht op de grond. Het aantal aanwezigen is vandaag kleiner dan de vorige twee weken. Sommigen zullen later terug aansluiten, of zijn vandaag verlet. Hilde heeft koekjes meegebracht, die zijn voor tijdens de pauze, eerst moet er gewerkt worden. En teruggeblikt naar vorige week. Hoe was het? Hoe voelde het aan? Voor sommigen nog wat onwennig, het nog niet bestaan van een script en duidelijk afgebakende rollen. Maar er is vertrouwen dat het wel goed komt, zo ergens na de jaarwisseling zal dat zijn.

De stem- en ademhalingsoefeningen zijn voor later vandaag. Er is eerst de oproep “om jezelf niet te filteren. Wat je hoort, ziet, ergert: vertel het ons.” Een woord, een zin, alles heeft waarde en kan een bouwsteen zijn voor de uiteindelijke voorstelling.

Een oefening om terug te keren naar een moment waarop we gelukkig waren, roept dierbare herinneringen op, aan momenten kortbij, of langer geleden, “en zelfs in kleur”, roept Marc verrukt uit wanneer hij vertelt over het pretparcours dat hij aanlegde in de tuin van zijn jeugd. Het is een kostbaar goed dat hij verder niet te expliciet wil analyseren of uittekenen. De herinneringen zijn pakkend: het diepe geluk om in coronatijd, na weken van afzondering, toch bij je partner te kunnen zijn kort voor diens overlijden. Geluk en verdriet, het zijn vaak 2 kanten van een zelfde medaille, die soms pijnlijk dicht bij elkaar liggen. Chilo breekt een lans voor humor, die de balans van beide kanten in evenwicht kan houden.
De klok toont 16u, de bijeenkomst wordt afgerond, maar ook lang daarna blijven de verhalen nazinderen…

foto: Willy Houthoofd