De Generatie gaat vanaf september ‘23 op tournee. De spelersgroep ging alvast de temperatuur van het water meten in Oostende.

Aan de vooravond van de première. Wanneer ik terugdenk aan de wekelijkse bijeenkomsten, en waar dit naar toe heeft geleid, dan lijken alle puzzelstukken bij elkaar te vallen. Ik spoel de video van onze reis terug.

Eddy Becquart brengt vandaag perspectieven binnen in een aantal scènes die keer op keer worden geoefend, bijgeschaafd, terug gespeeld, mooier gemaakt, vloeiender.

Hoe de tijd beleefd en ervaren wordt is een fascinerend spel waar ook De Generatie mee aan de slag gaat.

Onze aanklacht ligt als een warm broodje te wachten om geproefd te worden. Het wordt gekneed, gebakken, geschuurd en in vorm gebracht.

“Het theater moet geen spiegel zijn, maar een deur”. Een deur naar een nieuwe kamer, naar buiten misschien wel. En wat en wie zullen we daar aantreffen?

Enter Eddy Becquart, danser/choreograaf/docent die ons vanaf vandaag begeleidt om de scènes van een extra laag poëzie en traagzaamheid te voorzien.

We voelen het aan onze kleine teen, De Generatie begint te leven.

‘Rebels’ maakt iets wakker, het is een oproep tot het volle leven, tot - wel ja - rebellie, omdat het soms ook gewoon niet anders gaat. Het is dat of niet gehoord worden.

Een compact legioen Romeinse hooligans staat op de barricaden. Humor en verontwaardiging, muziek en woord, gaan hand in hand.

Uitbundig of ingehouden: er moest en zou gedanst worden vandaag.

Het trage, gestage vooruitgaan komt tot wasdom. De komende weken worden iets bijzonders.

De microfoon is de symbolische totem: geen micro, geen stem.

Aan alles vandaag voel je dat we vooruit kijken; tegelijk doen we dat met een zekere melancholie en schoorvoetend: we willen ook nog even terugblikken op de voorbije maanden, het jaar dat bijna voorbij is.

“Wat wilt u met uw leven? Waarom mag ik er niet bij? Het is hier eenzaam.” Momenten van licht en donker, geluid en stilte, wisselen elkaar af.

Oorspronkelijk eenvoudige gebaren groeiden dankzij Pol Coussement uit tot een sensuele choreografie. Ongemerkt sloop er orde in de chaos, werden de bewegingen gecoördineerd.

Soms zeg je evenveel (of net méér) door iets net niet te zeggen of al te expliciet te benoemen of tonen.

Op 250 km van onze deur. In een ander land met een andere cultuur. En vaststellen dat leeftijdsgenoten, waar dan ook, deelgenoten zijn van dezelfde vreugdes, hetzelfde verdriet en dezelfde zorgen. Kan dit toeval zijn?

We wandelen door onze speelruimte, heel bewust de ‘vreemdeling’ ontwijkend: Lydie, die vergeefs probeert met iemand contact te maken. We beseffen hoe afwijzend enkel lichaamstaal kan zijn.

Het voelt ongewoon, spannend, verrassend, soms ongemakkelijk en verwarrend, alles ineen. Maar het geeft een krop in de keel, het doet deugd, ook al weten we misschien niet goed waarom of hoe dat nu komt.