Godelieve.

Met Godelieve door de gangen wandelen van het woonzorgcentrum Sint-Camillus in Wevelgem, waar ze al bijna vijf jaar jaar in een serviceflat woont, doe je niet al slenterend. “Het moet vooruit gaan, ik wordt nerveus van al dat getreuzel”. Na bijna 90 levensjaren vol engagement en overgave, brandt Godelieve nog altijd van goesting en levensenergie. “Ik doe nog alles wat ik kan, ik moet niet weten dat ze alles voor mij doen.”

“Ik heb me 25 jaar ingezet voor de parochie. Enkele jaren geleden heb ik tegen de pastoor gezegd dat ik een ander leven wil: een losbandig leven. Ik wil me nog inzetten, maar geen verantwoordelijkheid meer nemen. Ik wil helemaal vrij zijn.”

Dat er tussen droom en daad wetten, maar vooral praktische bezwaren staan, geldt natuurlijk ook voor Godelieve. “Vroeger, in mijn huis, kleedde ik me ‘s avonds uit en wandelde ik nog wat rond. Dat kan nu natuurlijk niet meer. De ruimte waarin je leeft wordt steeds kleiner. Je zit een beetje in een gevangenis en kan niet altijd doen wat je wil. “

En het is natuurlijk niet alleen de bewegingsruimte die verkleint. “Tot drie maanden geleden kaartte ik hier iedere vrijdagnamiddag. Nu is er geen kaarting meer, mijn vrienden zijn gestorven en we vinden niemand meer. Het is ook niet gemakkelijk om nog met iemand over ernstige dingen te praten.”

Ze vertelt dat ze het gevoel heeft dat ze niet altijd serieus wordt genomen. “Ze doen je soms een kind zijn. Mensen denken vaak dat ouderen voor niets meer dienen, dat voel ik. Ze vinden dat we afgeschreven zijn en te veel geld kosten.”