To infinity and beyond

Kortrijk, 28 maart 2023

Morgen is het exact een half jaar geleden dat het theaterproject van Grijs aan Zet van start ging. Ik zie het nog voor mij alsof het gisteren was: een tafel in Avansa, 14 mensen daarrond, in stilte luisterend naar Hilde (Arne is met rugpijn geveld en moet dit bijzondere moment missen). Ik herinner mij nog wat Hilde zei, het klonk als een belofte: hoe bijzonder dit zou worden, dat wat we op het punt stonden te beginnen.

We zijn zes maanden later, aan de vooravond van de première. Wanneer ik terugdenk aan de wekelijkse bijeenkomsten, en waar dit naar toe heeft geleid, dan lijken alle puzzelstukken bij elkaar te vallen. Ik spoel de video van onze reis terug, duw af en toe op de pauzeknop, en de warme en ontroerende momenten lichten op, als vallende sterren. Wat op het moment soms onzichtbaar - want te dichtbij - was, wordt zichtbaar: mensen die nooit van plan waren op scène te staan, en zie ze daar nu staan: fier en trots. Spelers die fysiek terug in hun kracht staan, bijna letterlijk terug kunnen lopen. Het zijn 23 individuele, bijzondere levens, vol jeugdherinneringen en dromen, in zwart-wit en technicolor.

Het is ook een collectief verhaal, de puzzelstukken zorgzaam en respectvol bij elkaar gelegd door Hilde en Arne. Rustig kijken, af en toe eens draaien en proberen, en dan zeker zijn welke kant van het puzzelstuk bij een ander past, en waar het in het grotere geheel een plaats heeft.
Deze puzzel wordt ooit terug afgebroken, ook daar zijn we ons van bewust. Maar eer het zover is, klampen we ons aan elkaar vast. Niet krampachtig, wel in het vertrouwen dat we, ook als we elkaar loslaten, gedragen worden door elkaar, en door de fantastische herinneringen die hier gemaakt zijn. Niemand van hen zal na dit avontuur nog helemaal hetzelfde zijn.

Wanneer je een van de komende dagen naar De Generatie komt kijken, en de helling oploopt naar de Grote Zaal van de Budascoop, dan heten de spelers je welkom. Niet in levende lijve, wel op foto. De portretten, gemaakt door huisfotograaf Willy en collega’s van hem, hangen er broederlijk en zusterlijk naast elkaar. Er straalt zelfvertrouwen en trots uit de portretten. Trots is ook wat ik voel wanneer ik de groep vandaag voor het laatst op repetitie zie, grotendeels vanuit de zaal, af en toe dichtbij hen op scène. Ze doen het werkelijk fantastisch, deze groep vrienden, deze Generatie sterren die fonkelt in het licht van de theaterspots. Ik ben ervan overtuigd dat de magie die het theaterproces heeft gekleurd straks ook in de zaal voelbaar zal zijn.
To infinity and beyond!

hartelijke groet,

Maarten

PS: Willy, eindelijk krijgen de mensen te zien wie maandenlang, elke week opnieuw, het fotoalbum der herinneringen aanvulde. Een diepe buiging en een grote “dank je wel” hiervoor.