Dansen als kinderen

We zijn terug in de black box van de Budascoop, waar we begin december met Pol Coussement aan de slag zijn gegaan. Opnieuw zal er worden gedanst vandaag. Dans- en bewegingstherapeute Marthe Opbrouck is de master of ceremony van dienst. Vorige week werd de belofte gedaan dat alles “nog mooi gemaakt” zou worden, en daar werken we vandaag verder aan. De soepelheid en lichtheid in onze lichamen krijgen, alle gewrichten en botten in beweging zetten, op een playlist uit de jaren stillekes, door Marthe met veel enthousiasme aan elkaar geregen. Keep on smiling: “Singing dancing all the way / Like happy children out to play / Just watch the people how they dance / You'd think that they are in a trance”. Het is zo toepasselijk, wanneer ik Sytske zie rondrijden met Marie-Hélène in de rolwagen; haar ogen blinken wanneer ze iedereen begroet en wuift, deze vrouw voor wie dansen haar hele leven is, “wanneer je hele lichaam beweegt”.

Het hoeft ook niet altijd uitbundig te zijn. Rustiger gaat het er aan toe bij gedempt licht en minimalistische muziek. In duo stemmen we onze trage bewegingen op elkaar af, als marionetten trachten we elkaar synchroon bij te benen, tot we in een staat van levende standbeelden belanden. De ingehouden spanning is bijzonder mooi om te zien. Sytske, in duet met Arne, overtreft zichzelf. “Wie had dat gedacht, Sytske!”, zegt haar danspartner achteraf.

‘Jimmy’ van Boudewijn De Groot is al enkele weken de sing along van de groep; fragiel ingezet door Linda, subtiel versterkt, een voor een, door de anderen, die daarbij een stap dichter zetten naar Linda toe, alleen gezeten in haar cirkel van licht. En haar op die manier in een bad vol warmte onderdompelen. Dat gebeurde eerder op de avond ook met Hilde, wanneer ze bloemen en een open doekje krijgt voor haar bijzondere verjaardag morgen.

foto: Willy Houthoofd