De tikkende tijd

Een pointe maken: het lijkt iets te zijn voor een mop. Het opbouwen van een verhaal in drie fases, zodat de toehoorders aan het einde van de grap in lachen uitbarsten. De ultieme vorm van sociale acceptatie, de pointe is gemaakt. Dat kan ook op een andere manier, in ballet is dat zelfs vrij letterlijk te nemen: op de tippen van je tenen dansen. De zwaartekracht en blessures trotseren, naar boven reiken, geloven dat de sky the limit is. Voor even toch, alvorens terug te keren naar de aarde, beide voeten stevig op de grond.

In het theater staat de pointe voor de 3 tellen waarin je een bepaalde houding aanhoudt, alvorens over te gaan naar een volgende scène, een ander gevoel. Een overgangsritueel, als de aftiteling van een korte film, vooraleer je terugkeert naar de waan van de dag, naar het daglicht. Een pointe kan het verschil maken tussen geloofwaardig en ongeloofwaardig, houdt de adem van het publiek even vast, om daarna terug los te laten. Het houdt niet méér in dan drie stille tellen, 1 keer diep in- en uitademen. Op scène lijkt het eindeloos te duren. Het ongemak van de stilte toelaten, dat vergt oefening.

Hoe de tijd beleefd en ervaren wordt is een fascinerend spel waar ook De Generatie mee aan de slag gaat. Gestolde tijd, zwanger van herinneringen, een teruggespoelde VHS-cassette, waarin technicolor overgaat in zwart-wit. Het is ook de genadeloos tikkende tijd van de secondewijzer, die de dag in mootjes en in een serie van terugkerende taken hakt, tot je erbij neer valt en er geen tijd meer overblijft.
Of het is een pointe van amper drie seconden, die in het theater een wereld van verschil kunnen maken.

foto: Willy Houthoofd