Hij wist het niet meer

Het is al van dat: 1 week nadat we het script in handen kregen is het al ergens terechtgekomen waar ik het niet meer terugvind. Dat is geen ramp, maar het is toch een soort houvast die wegvalt. Het gaat niet alleen om de (in mijn geval weinige) woorden die moeten worden gezegd, het overzicht op de totaliteit is ergens zoek. En dat is best vervelend. We zouden maar eens de draad moeten kwijt zijn. Wat als? Die vraag en die onzekerheid sluimeren in de groep.

Vorige week las ik de erg mooie novelle ‘Hij wist het niet meer’, van Wim Opbrouck, het gefictionaliseerde verslag van Opbroucks eigen black-out op een podium. Hoe hard hij ook probeert de tekst terug te vinden, hij weet het niet meer. Door zich de magie van het theaterspelen voor de geest te halen, vindt hij zijn woorden alsnog terug.

De groep vroeg een tekst, kreeg die ook, en hangt er aan vast. Dat gaat wat ten koste van het spelplezier en van de betrokkenheid: bij de voorstelling en bij elkaar. De spontaneïteit van de workshops moeten we terug zien te vinden, “we moeten ons terug amuseren”, roept Hilde op. We maken de afspraak: vanaf volgende week gaan de boeken aan de kant. Weg met de tekst! Vastklampen en loslaten, het is een thema dat de voorbije maanden wel vaker de kop opstak in Grijs aan Zet, en heel zichtbaar doorschemert in De Generatie. Arnes credo is dat van de overgave. Overgave aan de groep, aan de ervaring van het samen theater spelen. Vertrouwen dat we elkaar zullen opvangen, onszelf overstijgen.

“Het theater moet geen spiegel zijn, maar een deur”, zo staat op pagina 10 van Opbroucks boek. Een deur naar een nieuwe kamer, naar buiten misschien wel. En wat en wie zullen we daar aantreffen? Die drempel overgaan, ook dat veronderstelt overgave. Niet alleen voor het publiek, ook voor wie op scène staat.

Foto: Willy Houthoofd