Meebrengen en overdragen
We zijn terug voor een volledige dag repetitie. Iedereen heeft zichzelf meegebracht, sommige spelers ook anderen. Er is nog méér meegebracht: royale hoeveelheden koffie en koeken, Myriam een pot soep voor ‘s middags, Frank zijn sax en keyboard, waarmee hij vandaag op een apart podium staat. Frank heeft ook nieuwe muziek meegebracht, anders dan wat hij tot hier toe heeft laten horen. Die nieuwe muziek komt, in al zijn sereniteit, hard binnen. Een pakkend moment in de repetitie, stilte en tranen vervangen applaus. Het wordt gegarandeerd ook in de voorstelling een kippenvelmoment, een moment van verstilling en bezinning. De hele voorstelling speelt met die balans tussen frenetiek en ingetogen, tussen de spreekwoordelijke lach en traan. Geen evident evenwicht: hoe breng je iets wat pijnlijk en confronterend, vaak ook heel persoonlijk is, over op een manier die de juiste snaar raakt? Zonder te vervallen in pathos of ironie of relativering?
Hoe we elk als speler én als groep iets overbrengen naar het publiek, daar oefenen we vandaag op. De klassieke stemoefeningen helpen daarbij, maar ook: wat toon je door net niet te zeggen? Hoe wordt iets krachtiger door het niet expliciet te benoemen? Hoe uit je verontwaardiging, of hoe stuur je iets met de grootste liefde de wereld in? Hoe kan je je lichaam daarvoor inzetten?
Enter Eddy Becquart, danser/choreograaf/docent die ons vanaf vandaag begeleidt om de scènes van een extra laag poëzie en traagzaamheid te voorzien. We gaan daarom terug dansen, tot groot jolijt van de groep (“we gaan dansen! Dansen!”, roept iemand in de verte). Hoe kan ons lichaam uitdrukken wat we voelen? Kunnen we kleine dingen, zoals opstaan uit een stoel, spannend maken? Reken maar van yes: een volwaardige choreografie ontspint zich.
Frank gooit daarna ‘Meanwhile’ van Dumpstaphunk in de mix, het sein voor een sensuele (duo)dans op en rond de stoel. Spontaan applaus en gefluit volgt. “Vind je ‘t plezant"?” vraagt Eddy aan een stralende Lydie, nadat ze de beentjes - en haar danspartner Romain de heupen - losgooide. ‘Betaalbare romantiek’, dixit het T-shirt dat Heleen aanheeft, en dat op een dag na Valentijn.
Er volgt nog een hoogtepunt, van de meer verstillende soort. Een dialoog tussen handen levert een prachtig zicht op. “Eigenlijk hebben we maar 1 hand. We zijn tweehandige eenhandigen”, zegt Eddy. “Je kan die met elkaar laten praten”. Handen die uitdrukken wat niet zichtbaar is, die een eigen leven beginnen leiden, een spontane dans opvoeren: de ene hand reageert op de andere, “alsof je eigen hand iets ontdekt, een herinnering die terug wordt opgeroepen. Handen kunnen de meest waanzinnige verhalen vertellen. Verhalen die ons anders doen kijken naar iets dat we elke dag wel 100 keer doen.” Het is een wonderlijk inzicht, en het ontvouwt zich spontaan met iets dat we elke dag met ons meedragen, en waarmee we zoveel overbrengen naar onszelf en naar de ander: onze handen.
foto: Willy Houthoofd
