Surfen op de golven
Het is de eerste dag waarop de dagen terug langer worden, de eerste stappen gezet worden richting het licht. Aan alles vandaag voel je dat we vooruit kijken; tegelijk doen we dat met een zekere melancholie en schoorvoetend: we willen ook nog even terugblikken op de voorbije maanden, het jaar dat bijna voorbij is. Met dankbaarheid voor het pad dat we samen bewandeld hebben, en de mooie landschappen die zich vaak onverwacht, na een bocht in de weg, hebben geopenbaard.
Het is de laatste afspraak in het Avansahuis. Na nieuwjaar, na een kerstpauze van twee weken, verkassen we naar een nieuwe stal, in een toren op het Buda-eiland, om terug af te dalen op 30 maart, het moment van de première. Arne en Hilde blikken vooruit, naar de komende weken, en waarschuwen tegelijk: vanaf nu gaan we een nieuwe fase in, en die zal er anders uitzien en anders beleefd worden dan tot nu toe het geval was. Er dient namelijk een theatervoorstelling op de planken te komen, en dat gaat niet zonder slag of stoot. “Ik ben er niet om tijdens de repetities vrienden met jullie te zijn”, zegt Arne, om er in één adem bij te zeggen dat dat voor en na de bijeenkomsten zeker wel kan. Dat de groep zal wordend uitgedaagd, dat dat weerstand zal oproepen, dat is bijna te voorspellen. Maar het is nodig om tot een krachtige voorstelling te komen die de belemmeringen wil tonen die ouderen ondervinden om “de schoonste mens die jullie zijn” effectief te kunnen zijn. Die pijnpunten blootleggen, dat is wat de voorstelling wil doen. En dat vertrekt, het moge duidelijk zijn intussen, vanuit de ervaringen van de groep. "Wij surfen op jullie golven”, zo vat Arne het samen. De spelers mogen zichzelf zijn én tegelijk moet de voorstelling de particuliere, individuele ervaring van hen overstijgen, ze moet ‘leesbaar’ kunnen zijn voor het publiek.
Tijdens een laatste ‘experimen't’ wordt Urbain door de groep ingepakt met draden, touw en linten: draden die verbinden, die richting en houvast geven, die geniepig achter iemands voeten gespannen worden en een valstrik vormen. Duidelijke strepen in de ruimte, of amper zichtbare lijntjes. Ze vormen een niet altijd zichtbaar netwerk dat mensen met elkaar verbindt en verknoopt. Wanneer we allemaal samenwerken slagen we erin om de knopen te ontwarren, Urbain los te maken, als een kerstcadeau dat uitgepakt wordt.
We klinken vervolgens op de eerste fase van het traject: we kijken naar de prachtige foto’s die Willy week na week maakte, luisteren naar Nathalie, naar Raph die ook de andere vrijwilligers van Grijs aan Zet laat kennismaken met het oeuvre van André Hazes, naar Marc en naar Arne, die in zijn tekst al hint naar het vervolg. In een ander jaar, in een andere setting en met een nieuwe focus. Maar wel met dezelfde geweldige mensen. Que le feu continue - tot volgend jaar!
foto: Willy Houthoofd
